امروز استادمون حرفای جالبی راجع به عبودیت میزد، عبودیت یعنی بندگی کردن واسه خدا. یعنی هر چی خدا میگه بگی چشم بله قربان. یعنی فقط خدا واست مهم باشه و بس.
جالب بود یکی از اثراتی که عبودیت توی زندگیمون میذاره اینه که شخصی که عبد واقعی میشه، محبوب قلوب میشه یعنی همه آدما دوسش دارن یعنی محبوب دلهای اطرافیانش میشه یعنی همه دوس دارن باهاش حرف بزنن و رفت و آمد داشته باشن و یا حتی شده یه عکس باهاش بگیرن!
توی دنیایی زندگی میکنیم که تقریبا همه آدما دنبال شهرت و مقام و پول میرن تا اینکه همه دوسشون داشته باشن و وجودشون واسه بقیه مهم باشه و به اصطلاح خودمون یه فرد خاص باشن .
ولی اینکه واسه کیا مهم باشی واسه کیا دوست داشتنی باشی و از چه لحاظ معروف بشی خیلی مهمه .
اینکه سعی کنیم به هر قیمتی خودمون رو توی دل بقیه جا کنیم به نظرم خوب نیس و اگه اینجوری شدیم توی گردابی میافتیم که هیچکس نمیتونه نجاتمون بده . که هر چی دست و پا میزنیم بدتر میشه و اوضاع خراب تر .
من به این واقعیت رسیدم که اگه با خدا باشی و هر کاری خواستی شروع کنی فقط نظر اون واست مهم باشه فقط ببینی اون چی میخواد، تو رو به جایی میرسونه که حتی اگه پول نداشته باشی آدم معروفی نباشی یا مقام دولتی و ویژه ای نداشته باشی، مهر تو رو به دل آدمهای صاف و صادق میندازه و تو محبوب قلب اونا میشی و واسه اونا معروف میشی و مهم میشی .
چقدر حال خوبی داره وقتی خدا تو رو محبوب کنه . چه حس عجیبی وقتی با مهربونی خدا به دل آدما بشینی و اونا تو رو دوس داشته باشن چون توی دلت فقط خداست .
والسلام
.
به وقت #12 بهمن
درباره این سایت